EXPOSURE (2014-16)

Scene 1: Inleiding, de straten

Meerdere bewegende beelden van verschillende straten vol middelgrote, oudere rijenhuizen badend in zonlicht op een rustige, opgeklaarde dag. Deze beelden tonen ons de straten vanuit meerdere standpunten (midden op straat, vanop de straat naar één straatkant naar de verte gericht, enkele passanten volgend of tegemoetkomend, winkeletalages met goederen tonend. Ook een beeld van winkelier die in zijn winkel een klant bedient. Een dakloze die in een vuilcontainer zoekt.).

Ondertussen speelt er ontspannende jazz muziek. Het gegeven moet vrolijk en licht overkomen.

Scene 2: De inkom van het café

Na deze serie van straatbeelden die toch even duren, volgen we een straat vanop de stoep (op de rechterkant vd straat) gefilmd. De camera is op ooghoogte en we volgen het voetpad (camera beweegt met een vloeiendexbeweging). De Jazzmuziek blijft spelen.

Nadat we een deel van de straat afgelegd hebben, draait de camera plots rechtsaf, een deuropening in. Hier beweegt de camera weer zonder schokken. Via een donkere gang komen we uit op een café. De gang wordt nauwelijks verlicht met half werkende flikkerende tl-buizen. Links, ongeveer halverwege de gang, is er een opening (waaruit licht komt). Naast de deuropening (net ervoor) hangt een bord op de muur met de aanduiding ‘WC’. De camera draait tijdens de doortocht door de gang (nog steeds speelt de jazzmuziek) even de richting van de opening in, waardoor we in de ruimte links kunnen kijken. Het is een vuil toilet met witte tegels (bruinig door vuil en stof) en groene toiletkotjes en urinoirs.

Vervolgens draait de camera weer terug en komen we via de gang op een café uit. Dit café is volledig uit hout gemaakt en is met gedimde spots belicht (dus vrij donker van lichtinval). Het ziet er vrij marginaal uit. Er hangt een dartbord op, er staan pinballmachines en een jukebox. Rechts, vrij dicht bij de ingang, is er de toonbank waarvoor verschillende krukken staan. Op de toonbank staan enkele halfvolle glazen. Ze wordt bediend door de barman. Daarachter staan er houten kasten gevuld met sterke dranken. De barman is een grote struise kerel met een baard. Hij begroet ons met een knik. In het café, dat niet al te groot is, staan verschillende houten tafels met roodwit geruit tafelkleed. Het is vrij rustig. Toch zijn er enkele klanten:

-Een man van een jaar of 50 met een snor, grijzend haar, bordeaux pet van sportploeg, blauwe bodywarmer uit jeans, tattoo’s op de armen. Zit op een tafel even verderop (links). Hij rookt een sigaret.

-Een man, iets jonger, een jaar of 35, met een grote bril, bruin haar netjes naar achter gekamd haar met gel, een beige jas. De man drinkt een biertje.

De camera neemt even het café in zijn totaliteit. Dan beweegt de camera langs de toog, draait dan naar links. We gaan in een vloeiende beweging langs de tafels en komen uit op een open luik, met een trap die naar beneden leidt. De jazzmuziek blijft gedurende deze handelingen ongestoord verder spelen.

Scene 3: De kelder

Het beeld beweegt de trap af (weer in een vloeiende beweging). De jazzmuziek speelt nog steeds, maar wordt nadrukkelijker, sneller en luider (ook saxofoon meer aanwezig). We komen in een donkere ruimte terecht, met zwarte muren die op sommige plaatsen met wit licht overbelicht. (Het is haast een zwart-film nu, met zeer harde contrasten in zwart/wit en met zeer lichte kleurnuanceringen). De ruimte heeft een laag plafond. Er staan op de voorgrond kleine ronde tafeltjes waarrond enkele donkere, onduidelijke silhoueten zitten.

Doorheen het licht zien we rook opstijgen (van sigaretten, sigaren). De achtergrond, achter de twee tafeltjes die zichtbaar zijn, is volledig zwart. De muziek wordt steeds luider, sneller en agressiever en chaotischer. We zomen lichtjes in op de ruimte. We zien nu enkele korte shots, ook in dezelfde zwart-wit contrasten (tenzij anderd vermeld). De korte opéénvolgende beelden  (max 3sec/beeld) zijn.

-Een halfvol glas met drank dat door een oudere mannelijke hand eerder licht geschud wordt (iets lichtere contrasten, iets meer kleur).

-Twee lachende mannen aan éénzelfde tafel. Beide dragen ze een zwarte hoge hoed en maatpak (harde contrasten, bijna zwart-wit).

-De zijkant van een gezicht van een man met een snor en een zwarte hoge hoed die van zijn sigaret trekt (harde contrasten, bijna zwart-wit).

-Close-up van een blinkende lederen schoen die gedragen wordt en op de melodie op de grond tikt (iets lichtere contrasten, iets meer kleur).

-Close-up van een mannelijke mond die rookt uitademt (iets lichtere contrasten, iets meer kleur).

Na deze close ups volgt een zwart beeld waarop de jazzmuziek stopt.

Scene 4: De show

Hierna volgt er weer hetzelfde beeld van bij de intrede in de kelder (hetzelfde perspectief van dezelfde ruimte met de twee tafels, in dezelfde belichting). Ook nu met subtiele inzooming. Er is geen geluid hoorbaar.

Hierop volgt een serie van 7 beelden zonder geluid van dezelfde ruimte vanuit verschillende perspectieven. Deze beelden duren ieder minstens 6sec. De camera staat per beeld ofwel stil of beweegt lichtjes 1 richting op. De contrast is hierbij nog steeds zeer hard/bijna zwart-wit. Tussen het 3de en 4de, het 6de en 7de beeld is er een korte shot van 2 seconden.

Het eerste shot toont ons een sigaret die door een mannelijke hand in een asbak gedooft wordt (iets minder harde contrast, iets meer kleur). Tijdens dit shot horen we een zuiggeluid (zoals tijdens inhaleren van sigaret) dat samen met dit shot stopt.

Het tweede shot laat ons twee strenge mannelijke ogen zien die ons aankijken. Dit in harde contrasten, bijna zwart-wit. De ogen zijn gecentreerd in beeld, palmen het bijna helemaal in. Ze baden in een reep licht. Boven/onder/naast de ogen is de ruimte volledig zwart.

Er volgt een derde close up shot van een mannelijke mond die eerst een aantal seconden bijna stil staat en hierna luid spreekt (geen mooie mond, vieze tanden, hierbij ook speeksel dat uit de mond vliegt). Een mannelijke stem, synchroon met de pratende mond, weerklinkt en roept ‘Gentlemen, welcome to the show!’.

Hierna komen we terug bij het eerste beeld van de kelder waarin er ditmaal verschillende spots aanspringen, die van boven naar beneden zuilen van wit licht creëren. Eerst springen er drie spots juist achter de twee tafels zeer kort na elkaar aan. Dit met de typische doffe ‘aan’ geluiden, die men hoort als men een spot opzet.

Hierop volgt een zwart beeld driekwart van boven uit gezien, waarop enkel de drie lichtzuilen te zien zijn. Er springen nu steeds meer rijen van drie lichtzuilen aan, achter de drie eerste (Zeker zo’n zes rijen voor dit shot stopt). Zo wordt de illusie geschept dat er veel meer lichtbronnen zijn, ook al is dit niet mogelijk binnen de fysieke grenzen van de huidige ruimte (kelder).

Weer volgt een kort shot met een glas drank dat door een mannelijke hand geschud wordt (in iets mindere contrasten, met iets meer kleur).

Hierop een close-up van vrouwelijke lippen met felrode lippenstift (in realistische tinten, rood wel extra versterkt). Er wordt op de lippen ingezoomd. Tijdens dit shot begint er ook zacht een redelijk hoge vrouwelijke operastem te zingen in vrij rustige, lange tonen.

Nu volgen er een serie langere beelden (allen minimum 4 sec), waarbij de ‘opera’ stem blijft voort zingen. Dit in de volgende volgorde.

-Een beeld, in zwart-wit ditmaal, van twee slanke mooie naakte vrouwelijke benen (van middel tot voeten in beeld) waarvan het rechterbeen (dichtste bij de camera) in slowmotion in een hoek van 50 graden plooit, waarbij de dij onder een zwart jurkje tevoorschijn komt.

-Een beeld van een vrouw (van kop tot teen zichtbaar, een mager model, ‘perfect‘ volgens gestandaardiseerd schoonheidsideaal) in pikante lingerie, die midden in het fel licht van zo’n spot staat. Rond de spot is het beeld zwart. De vrouw staat op een rond platform (handen recht naast het lichaam, benen gestrekt tegen elkaar) dat langzaam ronddraait. (Harde contrasten, haast zwart/wit)

-Een beeld van een naakte vrouwelijke rug (van hoofd, dan tot aan het bovenste gedeelte van de blote billen langzaam naar beneden bewegend beeld. Ander model, weer met perfect lichaam zoals uitgespeeld in de reclames, etc). De vrouw heeft het haar in een paardestaartje. Ze staat met de achterkant driekwart naar ons gericht (links op het scherm dichtstbijzijnde deel rug. (Harde contrasten, bijna zwart/wit)

-Een close-up van zweetdruppels die over een gave huid rollen. (Harde contrasten, bijna zwart/wit)

-Beeld van een meer (stomend wateroppervlak, stoom moet zichtbaar zijn. Wateropp is ⅓ van totale beeld). De achtergrond is zwart. (In iets minder harde contrasten, iets meer kleur)

-Hetzelfde beeld van spot met vrouw als daarnet. Nu zonder vrouw (rond platform draait wel rond). We zien dus enkel het licht van de spot op een leeg platform. (Harde contrasten, bijna zwart/wit)

-Weer beeld van stomend wateroppervlak. Ditmaal dichterbij en meer van bovenaf. We zien luchtbellen naar het oppervlak komen. (In iets minder harde contrasten, iets meer kleur)

-Beeld van één mooie kleurrijke bloem, omgeven door een zwarte achtergrond. Er waait een harde wind, waardoor de bloem heen en weer wiegt. (In realistische kleuren)

-Beeld van onder het wateropp. Troebel en groenig water. Naakte vrouw (andere vrouw dan de vorige keren) die onder het water zwemt (langs de zijkant gezien, schoolslag zwemmend). (De kleuren zijn afgezwakt maar aanwezig)

-Weer beeld van nogmaals een andere vrouw (weer zo’n model in lingerie, die onder een spot op een rond platform draait. (Zelfde houding, perspectief en contrasten als vorige beelden met spot uit deze serie)

-Beeld van drie vrouwen (weer drie nieuwe, andere modellen in lingerie), die synchroon onder drie afzonderlijke spots op drie afzonderlijke platformen draaien. (De vrouw en in dezelfde houding als vorige beelden met spot, ze staan hetzelfde ten opzichte van elkaar en draaien even snel. De snelheid van de platformen is in alle beelden hetzelfde. Weer in harde contrasten, zoals in vorig beeld en vanuit zelfde perspectief, nu gewoon iets verder uitgezoomd)

-Beeld van vrouw (weer ander model in lingerie, dezelfde houding) op draaiend platform. Ditmaal is de ruimte evenredig verlicht en zonder zwarte achtergrond. Het is een zeer kleine ruimte waarvan alle wanden, de vloer, platform en plafond spiegels zijn en die het model dus spiegelen. (In afgezwakte kleuren)

-Inzomend beeld op een tafel in een andere, donkere ruimte. De betreffende ruimte is leeg, enkel in het midden is een rechthoekige tafel aanwezig. De tafel staat met de langste zijde naar de kijker gericht. Er wordt ingezoomd op de tafel, die volledig met een grijs doek in organische draperingen bedekt is. Op het midden van de tafel staat een gouden schaal met daarop groene druiven. De druiven zijn zichtbaar vochtig. Dit shot wordt tijdens het inzoomen op de druiven afgebroken. Tijdens dit shot komen er bij de ‘opera’ stem onderliggend violen bij zachtjes en lichtjes vals spelen. (als opbouwend spanningselement). De violen spelen de volgende shots door, in geluidssterkte stijgend.

-Beeld, bestaande uit stukken spiegels die als een mozaiek aan elkaar geplakt zijn (in zeven stukken). Zij vullen het hele scherm.

-Volgend beeld. Een waterkraan is linksboven in beeld, staat erg hoog, minstens 5 meter tegen een muur. Een gouden beker staat op een egale bruine vloer, niet onder de kraan, maar iets verder. Onder de kraan is een donkere vlek, want de vloer is hier vochtig. Totaalbeeld van het geheel, daarna eerst ingezoomd op de kraan waar waterdruppels uit lekken. Geluid van lekkend water in druppelvorm. Een druppel valt naar beneden.

-Weer hetzelfde beeld van de zeven stukken spiegels.

-Beeld van de gouden beker, waarin de druppel nu valt. Met het druppend geluid. In de beker zit een rode vloeistof. Het contactmoment en het opspringende rode water wordt in slowmotion gebracht.

-Hetzelfde beeld van de zeven stukken spiegels. Nu verschijnen er na enkele seconden In de stukken spiegels reflecties van vrouwelijke lichaamsvormen (echte, naakte huid). Eerst gebeurt dit in 1 stuk spiegel, dan geleidelijk in meerdere. Violen worden nu echt luider en valser.

-Close-up beeld van de schaal met druiven waarin vrijwel meteen geprikt wordt met een tandenstoker, door een mannenhand vastgehouden.

-Beeld van de stukken spiegels, die nu in meer delen gebarsten zijn en dus meerdere delen vormen, minstens een tweevoud (14). In deze delen zijn volledige vrouwelijke modellen zichtbaar, allen uniek, die op platformen draaien. Zij staren wezenloos voor zicht uit, met handen en benen naast het lichaam.

-Close-up beeld van de beker rode vloeistof (wijn), die gedronken wordt door een mannelijke mond. Er wordt hierbij gemorst, waarbij de vloeistof langs de uithoeken van de lippen naar beneden stroomt.

-Beeld van de veelvuldige stukken spiegels, met nog steeds de draaiende modellen. De spiegel barst verder, in ieder barst verschijnt meteen een nieuw model, op een draaiend platform. De modellen die al in de gebarsten stukken stonden, worden in een van de barsten verkleind weergegeven.

-Beeld van de druiven die door een hand geplet worden, door er met een vuist op te slaan. Het sap van de druiven moet duidelijk zichtbaar zijn. Enkele shots van deze slaanbeweging vanuit meerdere hoeken. Van bovenaf als eerste.

-Beeld van de veelvuldige stukken spiegels, het barsten duurt verder, met nog meer modellen. Dit moeten er nu enorm veel zijn waardoor de modellen werkelijk nietsbetekende miniaturen worden.Valse violen stoppen nu na dit beeld, vervagen zachtjes weg, ‘opera’ stem doet nu ook iets rustiger verder.

-Beeld van mond met rode tanden (met rode vloeistof op), die lacht en die langzaam in een grimas overgaat. Mondhoeken van omhoog geleidelijk naar omlaag.

Het laatste beeld is een beeld vergelijkbaar als je met je eigen ogen (nu de camera) naar je eigen handen kijkt, beneden je. Het beeld toont ons dus de twee handen, vanaf de pols in beeld. Er zit bloed op de handen, van snijwonden, die ook zichtbaar zijn. Het beeld gaat nu langzaam (minstens 10 seconden) naar beneden, door de opening tussen beide handen in. Onder de handen, verschijnt uit het zwart het beeld van de geplette druiven in de schaal en de omgevallen beker, waaruit het rode vloeistof gelopen is. Tussen de geplette druiven en in de restanten van de rode vloeistof liggen scherpe stukken glas/spiegel, zowel grote als kleine.

Hierna stop het beeld en wordt het zwart. De operastem gaat nu nog zo’n 15 seconden verder.